Nawozowa łuska kakaowa może być wykorzystywana do ściółkowania różnego rodzaju upraw ogrodniczych, w tym sadów (szczególnie krzewów owocowych), stabilizuje warunki wilgotnościowe w glebie, stanowi naturalną barierę dla chwastów, ze względu na swoją szorstką powierzchnię jest mechaniczną barierą dla ślimaków. Ponadto łuski kakaowe mają estetyczny wygląd, są lekkie, odznaczają się jednolitą barwą i mają piękny, czekoladowy zapach, który wypełnia cały sad.
Każdy sadownik powinien doskonale wiedzieć, na czym polega ściółkowanie sadu. Sprowadza się ono do przykrycia gleby pod drzewami lub krzewami
warstwą np. słomy, torfu lub agrowłókniny. Zabieg ten sprawia, że gleba pod warstwą ściółki ma takie same zalety jak czarny ugór. Większość wody i składników pokarmowych pozostaje dostępna dla upraw, przykrycie zaś gleby chroni jej strukturę, zmniejsza erozję i sprzyja rozwojowi edafonu glebowego. W młodych sadach ściółkę rozkłada się pod drzewami w promieniu nieco większym od promienia korony. W sadach starszych, w których drzewa stykają się gałęziami, ściółką pokrywa się całą powierzchnię sadu lub jedynie pasy w rzędach drzew. Warstwa ściółki powinna mieć około 20 cm grubości. Ważną zaletą ściółkowania jest możliwość corocznego uzupełniania (najlepiej na wiosnę) ściółki bez konieczności jej całkowitej wymiany.
Od czego zależy skuteczność ściółkowania sadu?
Skuteczność ściółkowania zależy przede wszystkim od tego, jaki materiał został użyty do zabiegu. Organiczne ściółki zmniejszają wahania temperatury gleby i tym samym stanowią ochronę przed mrozem, w odróżnieniu do ściółek ze sztucznych materiałów, które powodują szybsze ogrzewanie się gleby, co może doprowadzić do przedwczesnego kiełkowania chwastów lub samych upraw ogrodniczych. Dodatkowo ściółka organiczna zawiera składniki odżywcze, może więc zwiększyć zawartości materii organicznej i retencjonowanie wody w glebie. Wiadomo jednak, że po zastosowaniu ściółki z trocin, część drzew rośnie gorzej niż bez przykrycia. Świeży torf także nie zawsze daje dobre rezultaty i należy go przekompostować przed użyciem. Słoma jest zwykle zbyt drogim rozwiązaniem. Dlatego w sadownictwie pojawiają się różnego rodzaju materiały odpadowe, które można wykorzystywać do ściółkowania, należą do nich między innymi plewy ryżowe, włókna kokosowe i łuska kakaowa.
Właściwości łuski kokosowej
Analizy chemiczne wskazują, że łuska kakaowa jest komponentem zasobnym w składniki pokarmowe. Świeża łuska kakaowa zawiera około 80 mg/dm3 azotu, 380 mg/dm3 fosforu, 2150 mg/dm3 potasu, przekompostowana odpowiednio 160, 130 i 930 mg/dm3. Odczyn świeżej łuski wynosi ok. 6,8, pH, przekompostowanej — ok. 4,3. Całkowita pojemność wodna przekompostowanej łuski kakaowej wynosi ok. 85 % v/v. Dodatkowym atutem łuski kakaowej jest duża zawartość błonnika, magnezu i śladowe ilości tłuszczu kakaowego. Dzięki błonnikowi, który ma właściwości absorpcyjne,przekopana łuska utrzymuje wilgoć w glebie. Powolny rozkład powoduje, że gleba ściółkowana w ten sposób jest także systematycznie nawożona.
Badania wskazują, że ściółkowanie łuską kakaową skuteczniej ogranicza rozwój chwastów (o 50 do 90%) niż inne ściółki organiczne w tym kora drzewna. Po nasiąknięciu wodą, dzięki zawartości tłuszczu kakaowego, łuska tworzy na powierzchni gleby dość zwartą skorupę, stanowiącą barierę dla chwastów. Dzięki temu można znacznie ograniczyć potrzebę stosowania chemicznych środków do ich zwalczania, co przekłada się na korzyści ekonomiczne i ekologiczne. Nawozową łuskę kakaową można nabyć na polskim rynku w postaci łuski powstałej po wstępnym sortowaniu i oczyszczaniu ziarna kakaowego. Łuska ta zawiera ok. 2% zanieczyszczeń w całej masie. Ewentualne zanieczyszczenia nie stanowią jednak żadnego problemu w ściółkowaniu, ponieważ są to wyłącznie substancje pochodzenia naturalnego i ulegają biodegradacji wraz ze ściółką.
O autorze
Agnieszka Kidawska
